منظور از باقرخان، آقا محمدباقر پسر آقا کاظم صفار خوراسکانی از مردم خوراسکان(خوراسگان) است. وی کدخدای روستای خویش و مردی پهلوان و بلندهمت بود که پس از مرگ کریمخان زند، تن به طوفان حوادث سپرد و جوهر ذاتی خود را نشان داد و طولی نکشید که به فرمان علی مرادخان زند، به رتبهی خانی رسید. وی که سودای شاهی در سر میپخت، از آشفتگی روزگار بهره برد و در ربیعالثانی 1199 ه.ق، در تالار طویله از عمارات عالی صفویه، تاج بر سر نهاد و خویش را شاه باقر خواند اما بیش از چهار روز و نیم بر مسند شاهی اصفهان نماند و در شامگاه پنجشنبه هفتم ربیعالثانی، پنج شش هزار نفر از ایلات، دست به شمشیر داخل تالار طویله شدند و وی را فراری دادند.
در 21 محرم 1200، جعفرخان زند به اصفهان آمد و باقرخان را به اطاعت خواند اما وی تمکین نکرد و به قلعه طبرک(طبره) پناه برد. جبارخان چهارمحالی که مورد اعتماد باقرخان بود، دروازهی قلعه را گشود و باقرخان را تسلیم گماشتگان جعفرخان زند کرد و وی را گردن زدند.
وی زمانی که در قلعه طبرک پناه گرفته بود، آبِ کَی دور قلعه را که برای راران میرفت، برای خوراسگان برد و منظور از چشمه باقرخان گویا همان است(جابری انصاری، 1378: 226و134،146). دو چشمهی خوراسگان و راهروان، برای قلعهی طبرک به مثابهی خندقی طبیعی بود(هنرفر، 1350: 37).
در فاصلهی تقریباً دویست متری میدان جمهوری، به سمت مشرق کوچهای است به نام هدایت که به طرف محلات شمسآباد و تیران و آهنگران میرود. در این کوچه، در باقیماندهی قبرستان قدیمی رباط، قبر آقا باقر خوراسگانی قرار داشت که سنگی بزرگ، بالای آن نصب بود و عبارتی بر آن حک نشده بود. ظاهراً قبر آقا باقر در کنار درِ شمال غربی دبیرستان هدایت که به کوچهی هدایت باز میشود قرار داشته است. از آثار وی چشمه باقرخان در محلهی پاقلعه و حمام خان در خوراسگان است(مهدوی، 1384: 143 - 142).
مسجد خان در احمدآباد را نیز، باقرخان خوراسگانی قبل از سال 1200 ساخته و میرزا حسین سراجالملک وزیر که از خانوادهی اوست، آن را در سال 1280 تعمیر کرده است(جابری انصاری، 1384: 134).
منبع: رصدخانه فرهنگي اجتماعي اصفهان. (1395). شناسنامه فرهنگي اجتماعي محلات شهر اصفهان، فاز اول. اصفهان: انتشارات سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان.